Το παρακάτω είναι αναδημοσίευση της μετάφρασης του άρθρου που έγραψε στο blog του ο Adam «Atomic» Saltsman, ένας πρωτοπόρος της indie σκηνής των βιντεογκέιμς και δημιουργός, μεταξύ άλλων, του Canabalt και της δωρεάν μηχανής για τη δημιουργία videogames ονόματι «Flixel».
Αυτοπροσδιορίζομαι ως φεμινιστής. Αυτοπροσδιορίζομαι ως πολεμιστής της κοινωνικής δικαιοσύνης (ΠΚΔ / SJW)*. Έχω υπάρξει σε μερικές λίστες του 4chan (εντάξει, και ποι@ δεν έχει, αλλά και πάλι). Εμπλέκομαι σε διάφορες βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες πρωτοβουλίες για τη βελτίωση της διαφορετικότητας στη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών.
Επίσης, δυσκολεύομαι να αντιμετωπίσω πολλές ιδέες σχετικά με τις μειονότητες που μου έχουν ζυμωθεί μέσα μου, ουσιαστικά από πάντα, και θέλω να τις εξηγήσω στα γρήγορα. Γιατί είναι εκπληκτικά απλές και εκνευριστικά χαζές και ισχυρές.
Οκ, λοιπόν: σε έναν ιδανικό κόσμο, τον κόσμο που πολλ@ άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένου και εμού) νομίζουμε ότι ζούμε, το γήπεδο για όλ@ς είναι τελείως οριζόντιο:
Η μπάλα στη μέση είναι κάποι@ που μόλις γνωρίσαμε. Δεν τ@ν ξέρουμε, δεν έχουμε ακούσει ποτέ τίποτα γι’αυτ@. Αν ακούσουμε κάτι καλό για αυτό το άτομο, μπορεί να μετακινηθεί λίγο προς τα δεξιά:
Αν ακούσουμε κάτι κακό, μετακινείται λίγο στα αριστερά (ή ίσως πολύ):
Έτσι θέλω να δουλεύουν τα πράγματα στο κεφάλι μου. Συχνά, έτσι πιστεύω ότι δουλεύουν τα πράγματα στο κεφάλι μου. Νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι; Μπορεί να είμαι. Αν πάντως αυτό ακούγεται οικείο, αν συμφωνείς ότι έτσι σκέφτεσαι τα πράγματα, ελπίζω ότι το υπόλοιπο θα είναι χρήσιμο/ενδιαφέρον…
Το θέμα είναι αυτό: Συχνά μου υπενθυμίζεται ότι στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο τελείως διαφορετικά γήπεδα ή επίπεδα ή οτιδήποτε στο κεφάλι μου. Δεν πάνε όλ@ στο οριζόντιο επίπεδο. Ωχ, σχεδόν καν@ς δεν πάει στο οριζόντιο επίπεδο. Εδώ είναι το επίπεδό μου για ουσιαστικά λευκούς τύπους μεσαίας τάξης (π.χ. ανθρώπους σαν εμένα):
Να πως δουλεύει το επίπεδο: λίγη θετική ανατροφοδότηση ή σχόλια για κάποι@, τ@ν σπρώχνουν να κουτρουβαλήσει στη θετική κατηφόρα:
Όταν έχει αρχίσει να κουτρουβαλάει, χρειάζεται ΠΟΛΛΗ αρνητική ανατροφοδότηση ώστε να ξαναφτάσει στο ουδέτερο σημείο.
Και ακόμα κι αν φτάσουν πιο αριστερά προς το αρνητικό, μόλις η αρνητική ανατροφοδότηση σταματήσει, αρχίζει πάλι να κουτρουβαλά προς τα κάτω!
Αυτό είναι μαλακία και επίσης είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι μου όλη την ώρα.
Εδώ είναι το επίπεδο για τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα:
Υπάρχουν πολλ@ άνθρωποι που παίζουν σ’ αυτό το γήπεδο – βασικά όλ@ σε όλες τις μειονότητες που υπάρχουν, για να μην αναφέρω καν τ@ς ανθρώπους σε διαφορετικές κοινωνικοοικονομικές τάξεις από μένα. Όπως βλέπεις, σχετικά με την καλή, φιλική κατηφόρα για τους ανθρώπους σαν εμένα, είναι όλα ανάποδα. Υπάρχει πολλή αντίσταση στη θετική ανατροφοδότηση, και αυτή χρειάζεται να διατηρείται, αλλιώς η γνώμη μου γι’αυτ@ς πέφτει από μόνη της. Το αποτέλεσμα είναι μικρό αλλά μετρήσιμα αρνητικό, και χρειάζεται συνεχή παρέμβαση από την πλευρά μου, κάτι που συχνά αποτυγχάνω να κάνω.
Τι σημαίνει αυτό σε πρακτικούς όρους; Αν μία γυναίκα και ένας άντρας λάβουν τον ίδιο έπαινο, τείνω να σκέφτομαι λίγο πιο θετικά τον άντρα. Αν ένα μαύρο και ένα λευκό άτομο λάβουν την ίδια κριτική, τείνω να σκέφτομαι λίγο πιο θετικά το λευκό άτομο. Το νιώθω να συμβαίνει, και μπορώ συνειδητά να το προσαρμόσω και να το εξισορροπήσω, αλλά αυτή είναι η διαδικασία που συμβαίνει μέσα μου.
Ξαναλέω, είμαι προοδευτικός τύπος. Έχω επενδύσει στη διαφορετικότητα στον κλάδο, θέλω να δω θετικές αλλαγές και απολαμβάνω τελείως το να δουλεύω με ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικά υπόβαθρα. Ακόμα και τότε, αυτός ο ηλίθιος θόρυβος στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, αυτά τα διαφορετικά στάνταρ, ακόμα κι αν τώρα είναι σχετικά αδύναμα, είναι πράγματα που συμβαίνουν. Απαιτούν συνεχή επαγρύπνηση και ακόμα τα κάνω σκατά μία φορά τη βδομάδα, ίσως και περισσότερες, με τρόπους που δεν αντιλαμβάνομαι ακόμα.
Αυτό είναι κάτι με το οποίο δουλεύω συνειδητά συνέχεια. Και μ’ αρέσει να σκέφτομαι ότι έχω καταφέρει να κάνω αυτές τις κατηφόρες αρκετά κοντά στο επίπεδο – τουλάχιστον πολύ πιο κοντά στο επίπεδο απ’ ότι ήτανε. Αλλά… μετά από χρόνια έτσι, νομίζω ότι πρέπει να αναγνωρίσω ότι ποτέ δε θα είναι όντως επίπεδες, ότι η αληθινή τους επιπεδότητα είναι αδύνατη (τουλάχιστον για μένα), και ότι θα πρέπει για πάντα να προσέχω αυτή τη δυναμική. Το οποίο είναι μια χαρά! Δεν είναι τόσο δύσκολο εφ’ όσον θυμάμαι ότι είναι εκεί. Αλλά είναι κάτι που πρέπει να αναγνωρίζω ενεργά, και να παρακολουθώ ενεργά, και να το εξισορροπώ ενεργά αν θέλω να καταλήξω με αποτελέσματα που είναι πιο κοντά σ’ αυτόν τον τέλειο κόσμο.
* SJW (Social Justice Warrior) / ΠΚΔ (Πολεμιστ@ Κοινωνικής Δικαιοσύνης): Ένας όρος που ξεπήδησε από την πλατφόρμα κοινωνικού μικρομπλόγκινγκ tumblr. Ο όρος άρχισε να χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα άτομα που ασχολούνται ενεργά με ακτιβισμούς σχετικά με την κοινωνική δικαιοσύνη. Συχνά ο όρος χρησιμοποιείται με αρνητική χροιά, κυρίως γιατί πολλοί άνθρωποι αισθάνονται άβολα με έννοιες που θίγουν τα προνόμιά τους. Η ευρύτερη κοινότητα των ακτιβιστών για την κοινωνική δικαιοσύνη, έχει επανοικειοποιηθεί τον όρο.
(η αναδημοσίευση περιέχει μικρές αλλαγές σε σχέση με την αρχική μετάφραση)