Skip to content →

Το FBI θέλει μια «κρυμμένη πόρτα» στην οποία θα έχει αποκλειστική πρόσβαση. Το ότι το θέλει όμως δεν σημαίνει ότι είναι εφικτό

Cory Doctorow, The Guardian [24.02.2016]

μετάφραση

≃8' λεπτά

5491

Η απαίτηση του FBI από την Apple να δημιουργήσει μια ευάλωτη συσκευή για την αποκρυπτογράφηση ενός κινητού που άνηκε σε δολοφόνο, έχει όλα τα συστατικά για έναν ολέθριο δημόσιο διάλογο.

Συνδυάστε μια πολύ τεχνική συζήτηση σχετικά με την «ασφάλεια πληροφοριών» με ένα συναισθηματικά φορτισμένο θέμα. Έπειτα μπερδέψτε το όλο ζήτημα με έναν 24ωρο κύκλο «συνεχών» ειδήσεων σχετικά με το ποιός έκανε, τι, πότε, και ολοκληρώστε με ερωτήσεις όπως «Έχει σημασία που το FBI διέταξε τους τοπικούς αστυνόμους να προσπαθήσουν να αλλάξουν τον κωδικό του τηλεφώνου, δημιουργώντας ακούσια το κλείδωμα;»

Οι ερωτήσεις που εγείρονται από τη συγκεκριμένη δικαστική εντολή είναι επίτηδες οι λανθασμένες ερωτήσεις των οποίων οι απαντήσεις μας απομακρύνουν από μια ειρήνη διαρκείας όσον αφορά τους πολέμους κρυπτογράφησης. Έπειτα, η εντολή προέρχεται από έναν χαμηλόβαθμο δικαστή, που σημαίνει ότι όποια και να είναι η απόφαση θα ασκηθεί έφεση, πιθανότατα φτάνοντας στο ανώτατο δικαστήριο δεδομένης της σοβαρότητας του ζητήματος.

Η τελική απόφαση θα έχει πολύ περιορισμένη εφαρμοσιμότητα, καθώς η δικαστική εντολή διατάζει την Apple να δημιουργήσει μια ευάλωτη εφαρμογή που δεν θα λειτουργεί στα πιο πρόσφατά της τηλέφωνα, ούτε θα λειτουργεί στις μελλοντικές της συσκευές, όπως και να καταλήξει η εκδίκαση. Αυτό αποτελεί τον τίτλο του μελλοντικού επεισοδίου Πόλεμοι Κρυπτογράφησης ΙΙ και όχι τους τίτλους τέλους.

Ο πρώτος πόλεμος κρυπτογράφησης έγινε τη δεκαετία του 1990, όταν η NSA επέμενε σε μια απαγόρευση της χρήσης ισχυρής κρυπτογράφησης από τους πολίτες και οι Η.Π.Α χαρακτήρισαν τα μαθηματικά που χρησιμοποιούνταν στην κρυπτογράφηση ως πολεμοφόδια.

Η διακυβέρνηση του Κλίντον άσκησε πολιτικές πιέσεις για υποχρεωτικές διόδους πρόσβασης σε ηλεκτρονικές συσκευές εν αγνοία των ιδιοκτητών τους (backdoors), επιμένοντας ότι ήταν δυνατόν να φτιάξει κανείς μια τέτοια “κρυφή πόρτα” από την οποία μόνο οι καλοί μπορούν να περάσουν. Ακριβώς το ίδιο επιχείρημα που ενήγειρε η διακυβέρνηση Ομπάμα το 2016 (δείτε επίσης το 2015, 2014, 2013, 2012 κ.α.).

Το θέμα με αυτή τη διαμάχη είναι πως είναι ανύπαρκτη. Ανεξάρτητοι κρυπτογράφοι συμφωνούν σχεδόν ομόφωνα πως δεν μπορείς να ασφαλίσεις επαρκώς ένα σύστημα, ενώ ταυτόχρονα να εξασφαλίζεις πως θα διαθέτει μια προκαθορισμένη ευάλωτη κατάσταση, την οποία μπορεί να εκμεταλλευτεί μόνο η αστυνομία.

Το γεγονός ότι θα μπορούσε να είναι χρήσιμη, δεν την κάνει και εφικτή, όπως οι ειδικοί ψηφιακής ασφαλείας Meredith Whittaker και Ben Laurie έγραψαν πρόσφατα «το να θες κάτι απεγνωσμένα δεν το κάνει και εφικτό».

Η επιβολή του νόμου θα μπορούσε επιπρόσθετα να ζητηθεί για συσκευές αντιβαρύτητας, μηχανές του χρόνου, και την ικανότητα της επιλεκτικής αντιστροφής της εντροπίας, αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει ότι είναι και εφικτά. Παρομοίως αναμφισβήτητο είναι το βάρος της ερώτησης σχετικά με την ασφάλεια στον κυβερνοχώρο/διαδίκτυο. Η κυβερνοασφάλεια δεν είναι μόνο για να προστατεύεις δεδομένα σχετικά με την τοποθεσία από την οποία συνδέεσαι στο διαδίκτυο και τα ιδιωτικά σου e-mail: είναι για να υπάρχει σιγουριά ότι τυχαίοι άνθρωποι δεν κατασκοπεύουν τα παιδιά σου μέσω της συσκευής που χρησιμοποιείς για να ελέγχεις πως το μωρό σου είναι καλά ή να παρεκτρέπουν το αυτοκίνητό σου εκτός δρόμου ή να σε σκοτώσουν εκεί που στέκεσαι, αποκτώντας ασύρματη πρόσβαση στην αντλία ινσουλίνης ή κλέβοντας ολόκληρα νοσοκομεία.

Εάν δεν ανησυχείς για όλα αυτά τα πράγματα, τότε δεν δίνεις αρκετή σημασία.

Υπάρχει προηγούμενο σε αυτό το είδος της αντίφασης, όπου κάτι επείγον θεωρείται ληγμένο θέμα στους κύκλους των εμπειρογνωμόνων, αλλά αποτελεί ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης στους κύκλους πολιτικών. Ένα από αυτά είναι η κλιματική αλλαγή: η άρνηση της πραγματικότητας είναι ένα θανατηφόρο χαρακτηριστικό της ζωής στον 21ο αιώνα.

Οι άνθρωποι που αρνούνται την κλιματική αλλαγή έχουν ένα εύρος κινήτρων, από καλόπιστες επιστημονικές διαφωνίες (αβάσιμες όμως) έως αυταπάτες και ιδιοτέλεια (καθώς και αυταπάτες με ιδιοτελή κίνητρα φυσικά). Πολλές τακτικές έχουν χρησιμοποιηθεί σε αυτές τις μάχες άρνησης της πραγματικότητας, άλλα νίκες έχουν υπάρξει ελάχιστες.

Μια αξιοσημείωτη εξαίρεση είναι η διαχείριση της ηλιακής ενέργειας και η ενεργειακή ανεξαρτησία. Η μαζική επένδυση αυτής της δεκαετίας στην ηλιακή ενέργεια, που προωθείται από τις κρατικές επιχορηγήσεις, έχει γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της άρνησης της κλιματικής αλλαγής και της υπεράσπισης της ανανεώσιμης ενέργειας. Όπως λέγεται «η ηλιακή [ενέργεια] είναι τεχνολογία, όχι καύσιμο», έτσι γίνεται καλύτερη (και φθηνότερη) με επενδύσεις και κλιμάκωση. Ο συνδυασμός καλύτερης ενέργειας, καλών θέσεων εργασίας στην βιομηχανία ηλιακής ενέργειας και ενεργειακής ανεξαρτησίας (με την υπόσχεση λιγότερων καταστροφικών ξένων πολέμων) έχει κερδίσει πολλούς αρνητές της κλιματικής αλλαγής. Μπορεί ακόμα να σκέπτονται ότι δεν έχει αυξηθεί η θερμοκρασία της Γης ή ότι οι άνθρωποι δεν είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό αλλά παρ’ ολ’ αυτά παραμένουν από τους μεγαλύτερους οπαδούς της ηλιακής ενέργειας.

Η ιαχή της επιστήμης των οικονομικών υποστηρίζει πως “τα κίνητρα μετράνε”. Δεδομένων των σωστών κινήτρων, οι επιδράσεις της άρνησης μπορούν να ξεπεραστούν, ακόμα και εάν οι βαθύτερες λανθασμένες πεποιθήσεις παραμένουν ακέραιες. Η άρνηση των εμβολιασμών είναι ένα παράδειγμα. Παρά το ότι η άρνηση των εμβολιασμών είναι θανατηφόρα και επείγουσα, η πιο επιτυχής στρατηγική για την καταπολέμησή της είναι μόνο οι κυρώσεις κι όχι τα κίνητρα. Στην Καλιφόρνια, o [νόμος της αμερικανικής γερουσίας] SB277 απαγορεύει στα παιδιά να παρακολουθήσουν το σχολείο, παρά μόνο αν οι γονείς τους τα εμβολιάσουν. Ως γονιός μιας σχολικής περιφέρειας στην Καλιφόρνια, μπορώ να σας πω ότι λειτουργεί: μπορεί η στάση λεωφορείου έξω από το τοπικό μας φαρμακείο να μοστράρει μια τρελή διαφήμιση κατά των εμβολιασμών ή ακόμα να ακούω γονείς να ανησυχούν σχετικά με ανόητες διαδόσεις όπως η ύπαρξη υδραργύρου στα εμβόλια και η εφαρμογή «πολλαπλών εμβολιασμών σε μια ένεση», άλλα όλα τα παιδιά στο τοπικό μας σχολείο είναι εμβολιασμένα, τελεία και παύλα.

Όταν χάσαμε το ιατρικό ραντεβού για τον εμβολιασμό ηπατίτιδας Β, λάβαμε ένα σημείωμα από την νοσοκόμα του σχολείου με μια αυστηρή διορία, που έλεγε πως η κόρη μας δεν θα ήταν ευπρόσδεκτη στον χώρο. Η ανεμοβλογιά, ο κοκίτης και άλλες αποτρεπόμενες ασθένειες υποχωρούν.  Ακούμε ιστορίες για φίλες/ους που εκπαιδεύονται στο σπίτι, μη εμβολιασμένες/ους, που δεν τους προσκαλούν σε πάρτυ γενεθλίων γιατί απλώς έπαψε να είναι κοινωνικά αποδεκτό για κάποιον να αφήνει τις αβάσιμες πεποιθήσεις του να θέσουν σε κίνδυνο τους γείτονες και τα παιδιά τους.

Η διαφορά μεταξύ της μεθόδου με το καρότο (κλιματική αλλαγή) και με το μαστίγιο (εμβόλια) μπορεί να εξηγηθεί κοιτώντας την κοινωνική δύναμη που ασκεί κάθε κινήματος άρνησης.

Η άρνηση της κλιματικής αλλαγής στηρίζεται χρηματικά από τεράστιες, δυνατές βιομηχανίες υδρογονανθράκων όπου κάθε απόπειρα να εξαναγκαστούν να μειώσουν τις εκπομπές άνθρακα συναντά σφοδρή πολιτική αντίσταση.

Η άρνηση των εμβολιασμών κάνει πλούσιο έναν μικρό αριθμό ασυνείδητων, διάσημων υπερασπιστών της εναλλακτικής ιατρικής, άλλα είναι μικρά ψάρια σε σχέση με τους αδερφούς Koch. Οι οπαδοί τους μπορούν να προωθούνται στα πολιτειακά νομοθετικά σώματα με σχετική ατιμωρησία.

Η άρνηση από τους ισχυρούς λύνεται με δωροδοκίες – Η άρνηση από τους αδύνατους με εξαναγκασμό.

Η άρνηση των μαθηματικών – η πεποίθηση ότι οι κρυπτογράφοι παρανόμως κρατάνε κρυμμένα όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα – υιοθετείται από μερικούς ισχυρούς οπαδούς. Μια μορφή άρνησης των μαθηματικών είναι η πεποίθηση πως μπορούν να δημιουργηθούν υπολογιστές που αποτρέπουν την παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων.

Οι υπολογιστές λειτουργούν μόνο δημιουργώντας αντίγραφα: ο περιορισμός της αντιγραφής στο διαδίκτυο είναι σαν να περιορίζεις την υγρασία στο νερό. Μολαταύτα, μεγάλες επιχειρήσεις με αετομάτηδες επενδυτές καταφέρνουν να αγοράσουν τεχνολογία «διαχείρισης ψηφιακών δικαιωμάτων» (Digital Rights Management) που υποστηρίζει πως μπορεί να αποτρέψει την παράνομη αντιγραφή.

Κρυπτογράφοι (που δεν εργάζονται για εταιρείες διαχείρισης ψηφιακών δικαιωμάτων) πιστεύουν ότι αυτό είναι γελοίο, είναι η εναλλακτική ιατρική της επιστήμης των υπολογιστών. Άλλα όπως και το NHS (εθνική υπηρεσία υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου) χρηματοδοτεί ομοιοπαθητική «ιατρική» σε δημόσια νοσοκομεία, νομοθεσίες συνεχίζουν να αναφέρονται στις ψηφιακές κλειδαριές ως φορείς συνεχούς ανησυχίας, επειδή η πολιτική ορθότητα και σκοπιμότητα το απαιτούν. Η βιομηχανία της διασκέδασης είναι ισχυρός υποστηρικτής, οι υπηρεσίες ασφαλείας είναι ακόμα ισχυρότεροι. Μπορεί να είναι δελεαστικό να πάμε με τα νερά τους, να τους προσφέρουμε περισσότερα μαγικά φασόλια με την μορφή «κρυμμένων πορτών» (backdoors) παριστάνοντας ότι μόνο «οι καλοί» θα έχουν πρόσβαση σε αυτές ή ότι υπάρχουν τμήματα πληροφορίας που δήθεν δεν αντιγράφονται, άλλα το διακύβευμα είναι υψηλό και η αξία του συνεχώς αυξάνει.