Skip to content →

Είμαι μεσοφυλική: η ιστορία της Shon Klose

fanzine chimeres τεύχος 32Emma Sleath, abc.net.au [02.12.2014]

αναδημοσίευση

≃7' λεπτά

r1360427_19119101

Θα ήθελα να δω έναν κόσμο όπου κανείς δεν αναγνωρί-ζεται ούτε ως αρσενικός ούτε ως θηλυκός, αλλά απλώς θα αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον ως ανθρώπινα όντα.

Πρόσφατες εκτιμήσεις δείχνουν ότι ποσοστό ίσο με το 1,7% των ανθρώπων γεννιούνται με χαρακτηριστικά που δεν υπάγονται στους τυπικούς ορισμούς του αρσενικού και του θηλυκού .

Για πολλούς μεσοφυλικούς ανθρώπους οι δυσκολίες δεν προκύπτουν από το σώμα τους, αλλά από έναν κόσμο που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη διαφορετικότητα.

Η Shon Klose, μια μουσικός που κατοικεί στα Alice Springs, είναι υπέρμαχος του μεσοφυλισμού και μάχεται για την καλύτερη κατανόηση αυτού του πολύ παρεξηγημένου συνδρόμου.

Αυτή είναι η ιστορία της Shon:
Το όνομά μου είναι Shon και γεννήθηκα στο Brisbane το 1966. Συνειδητοποίησα πρώτη φορά ότι είμαι μεσοφυλική στα 16 μου. Τελειώνοντας το σχολείο έκανα αίτηση στη νοσηλευτική· η αίτηση προέβλεπε την υποβολή μου σε μια σειρά ιατρικών εξετάσεων. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης ο γιατρός με ρώτησε σχετικά με τον έμμηνο κύκλο μου – αλλά εγώ ποτέ δεν θα είχα έμμηνο κύκλο.

Η μητέρα μου ως νοσοκόμα ήταν σχετικά ανήσυχη, αλλά εγώ είχα μια περίεργη διαίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Δεν ήξερα τι ήταν, αλλά ήξερα ότι κάτι ήταν διαφορετικό, είναι δύσκολο να το εξηγήσω.

Μετά από τέσσερις μήνες εξακολουθούσα να μην έχω έμμηνο κύκλο και γι’ αυτό με πήγαν σε έναν ειδικό. Ήμουν μόνη, οι γονείς μου δεν ήταν μαζί μου. Νομίζω ότι όλοι περίμεναν να είναι κάτι πολύ απλό.

Κατά τη διάρκεια της εξέτασης έγινε ξεκάθαρο πως στην πραγματικότητα είμαι πολύ διαφορετική. Έχω μια ιδιαιτερότητα γνωστή ως σύνδρομο Mayer-Rokitansky-Kter-Hauser ή κολπική αγενεσία. Γεννήθηκα χωρίς εσωτερικά αναπαραγωγικά όργανα.

Το σοκ ήταν τεράστιο… Νομίζω ότι σχεδόν παρέλυσα. Κι αυτό κυρίως εξαιτίας της αντίδρασης του γιατρού. Δεν ήξερε τι να πει, ερχόταν για πρώτη φορά αντιμέτωπος με μια περίπτωση όπως η δική μου.

Η αντίδρασή του στο εύρημα της εξέτασης ήταν: «Θεέ μου, δεν έχεις κόλπο».

Με μετέφερε σε ένα άλλο δωμάτιο, έκανε έναν υπέρηχο και είπε: «Θεέ μου, δεν έχεις μήτρα, δεν μπορώ να δω καμία ωοθήκη, και απ’ ό,τι φαίνεται έχεις μόνο ένα νεφρό. Θα πρέπει να κάνεις χειρουργική επέμβαση, θα πρέπει να το διορθώσεις».

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, οι άνθρωποι δεν γνώριζαν πολλά για αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπήρχε σωστή επιστημονική τεκμηρίωση και μου είπαν πως η περίπτωση μου ήταν μία στο εκατομμύριο.

Δέχτηκα πίεση από τους γιατρούς και την οικογένειά μου για να υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση, η οποία ήταν ουσιαστικά μια πλαστική αναδόμησης κόλπου. Βίωσα ένα φοβερό τραύμα… Δεν μου προσφέρθηκε καμία συμβουλευτική, δεν υπήρχε καμία υποστήριξη, δεν υπήρχε καν πληροφόρηση.

Έμπαινα σε μια φάση κατά την οποία ήθελα να εξερευνήσω τη σεξουαλικότητά μου. Συνειδητοποιούσα πως ένιωθα έλξη για άτομα του ίδιου φύλου αλλά με έλκυαν και άνδρες. Βρισκόμουν σε σύγχυση. Κλείστηκα στον εαυτό μου και απομονώθηκα από την οικογένειά μου. Στα μάτια τους δεν ήμουν πια η Shon που ήξεραν. Είναι παράξενο. Ήταν σχεδόν σαν να με κοιτούσαν με λύπηση και δεν ήξεραν πια πώς να επικοινωνήσουν μαζί μου.

Δεν μου δόθηκε ποτέ η επιλογή να ζήσω με το σώμα μου, ή να ανακαλύψω άλλους τρόπους οικειότητας. Υποθέτω ότι όλα είχαν να κάνουμε με τη διείσδυση. Αν έκανα αυτή την εγχείρηση, θα μπορούσα να μετατραπώ σε ένα ετεροφυλόφιλο πρόσωπο, και να ζήσω μία ετεροφυλοφιλική ζωή. Οπότε ουσιαστικά οδηγήθηκα στο να κάνω τη χειρουργική επέμβαση. Για την ακρίβεια δεν οδηγήθηκα, πιέστηκα να κάνω την επέμβαση.

Η πλαστική αναδόμηση κόλπου είναι μια τομή… εκεί, όπου στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα άνοιγμα, παρά μόνο συμπαγής μυς. Έτσι έπρεπε να έχω ένα φιαλίδιο ραμμένο μέσα μου για 14 ημέρες. Επιπλέον, είχα έναν καθετήρα και δεν μπορούσα να καθίσω ή να σταθώ, ήταν εξαιρετικά επώδυνο. Έπαιρνα 75 mg πεθιδίνης κάθε τέσσερις ώρες για δύο εβδομάδες.

Μια μέρα που ήμουν ξαπλωμένη ήρθε ο χειρουργός με ένα σωρό ασκούμενους, και τράβηξε την κουρτίνα. Μου ζήτησε να ανοίξω τα πόδια μου για να τους δείξει τα επιτυχή αποτελέσματα της επέμβασης. Δεν είχε μιλήσει γι’ αυτό μαζί μου, δεν το είχαμε συζητήσει, δεν με είχε προειδοποιήσει ότι θα με επισκεπτόταν… Θυμάμαι να είμαι τόσο θυμωμένη. Και ευτυχώς, έχοντας υπάρξει νοσοκόμα, ήξερα ποια είναι τα δικαιώματά μου και αρνήθηκα. Θύμωσε τόσο μαζί μου επειδή δεν τους επέτρεψα να δουν το σώμα μου με αυτόν τον τρόπο.

Βρισκόμουν για δυόμιση χρόνια υπό νοσηλευτική φροντίδα – κι ακόμη αγωνιζόμουν. Προκειμένου να διατηρώ το μέγεθος του ανοίγματος αρκετά μεγάλο, για να μπορεί να γίνει διείσδυση, έπρεπε να χρησιμοποιώ καθημερινά ένα γυάλινο σωλήνα διαστολής. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο προσπάθησα να εφαρμόσω αυτήν την καθημερινή πρακτική, αλλά ήταν τόσο βασανιστικά επώδυνη που πήρα το γυάλινο σωλήνα και τον έσπασα – από τότε δεν έχω ξανανοίξει την τομή μου.

Δέχτηκα πολύ ισχυρή πίεση από τους γιατρούς και την οικογένειά μου για να κάνω εκείνη την επανορθωτική επέμβαση. Δεν είναι κάτι που θα είχα επιλέξει, αν δεν μου επέβαλαν να συνδέσω το σώμα μου με ένα φύλο που δεν διέθετα εκ γενετής.

Δυστυχώς, αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βιώνουν τραύμα και άλλα θέματα ψυχικής υγείας λόγω του παθολογικού τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεται το σώμα με το οποίο γεννήθηκαν.

Η διάγνωση ήταν ότι είμαι ένα λάθος, ότι το σώμα μου ήταν λάθος, ότι το σώμα μου δεν επιτρεπόταν να είναι το σώμα μου. Ήταν μια παρέκκλιση και έπρεπε να ρυθμιστεί, να διορθωθεί, και δεν υπήρχε το περιθώριο να καταλάβουμε ότι οι διαφορές μας είναι φυσιολογικές.

Οι μεσοφυλικοί άνθρωποι είναι μέρος της κοινωνίας από τη γέννηση του ανθρώπου. Είναι μια φυσική βιολογική κατάσταση. Υπάρχουν 40 παραλλαγές που μπορεί να είναι χρωμοσωμικές, ορμονικές, γενετικές ή σωματικές – άλλοτε προκύπτουν συνδυαστικά, άλλοτε κατά μόνας. Στην πραγματικότητα, οι μεσοφυλικές παραλλαγές είναι τόσο κοινές όσο το να έχει κανείς κόκκινα μαλλιά. Κι όμως εν έτει 2014 οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει να είσαι μεσοφυλικός.

Τα μεσοφυλικά άτομα υποβάλλονται συχνά σε ιατρική επέμβαση όταν είναι ακόμα μωρά ή μικρά παιδιά. Οπότε υποθέτω ότι προτρέπω τους ανθρώπους, τους χειρούργους και τις οικογένειές τους να αντιμετωπίσουν τις φοβίες τους για τη διαφορετικότητα, να πάνε ένα βήμα παρακάτω, να διευρύνουν τον τρόπο σκεψης τους.

Να μην πιέζουν κανέναν. Ούτε να παίρνουν την απόφαση για επανορθωτική επέμβαση στη θέση κάποιου άλλου, εκτός κι αν το ίδιο το μεσοφυλικό άτομο νιώθει έτοιμο για κάτι τέτοιο. Είναι μια απόφαση που πρέπει να πάρει το ίδιο όταν θα έχει κατανοήσει με σαφήνεια όλες τις επιλογές…

Η Shon Klose δραστηριοποιείται στην οργάνωση Sisters and Brothers NT, μια ομάδα υποστήριξης για ανθρώπους με διαφορετικό φύλο, γένος και σεξουαλικότητα στις Βόρειες Πολιτείες της Αμερικής.