Κάθε πρωί, η 4χρονη κόρη μου, Σίντνεϊ, σέρνει μια καρέκλα προς την ντουλάπα της και παίρνει ένα φόρεμα από το ράφι. Προσπαθώ να την οδηγήσω σε άλλες επιλογές. «Γιατί δεν φοράμε σορτς σήμερα;», τη ρωτάω. Αλλά η Σίντνεϊ είναι πεισματάρα. Και τότε σκέφτομαι ότι της αξίζει να έχει την ελευθερία να διαλέγει η ίδια τι θέλει να φοράει.
Ο γιος μου, ο Άσερ, είναι δύο ετών. Παίρνω σορτς και ένα μπλουζάκι απ’ το συρτάρι και τον ντύνω, μιας και δυσκολεύεται ακόμα να ντύνεται μόνος του. Εκείνος όμως έχει καταλάβει πώς να γδύνεται, και πολύ συχνά αυτό σημαίνει ότι σκίζει τα ρούχα του και φωνάζει «Φόρεμα» ξανά και ξανά. Σκαρφαλώνει πάνω στην καρέκλα μέσα στη ντουλάπα και τραβάει ένα από τα φορέματα της Σίντνεϊ. «Αυτό εδώ», λέει.
Έτσι, τις περισσότερες μέρες ο γιος μου ντύνεται σαν την πριγκίπισσα Σοφία ή σαν κάποιες πριγκίπισσες της Disney ή, το αγαπημένο μου, ένα πολύχρωμο φόρεμα Ralph Lauren, αμάνικο, με λεπτό τιραντάκι. Αν βάλουμε στην άκρη όλες τις κοινωνικές νόρμες, δείχνει όμορφος με τα φορέματα. Και σε μία καλοκαιρινή ημέρα με σχεδόν 30 βαθμούς στο Λος Άντζελες, είναι πιθανότατα η πιο πρακτική λύση.
Συνήθως ερχόμουν σε δύσκολη θέση, όταν ο γιος μου φορούσε φορέματα δημοσίως. Και δεν ήταν ότι με ενδιέφερε η γνώμη όσων σκέφτονταν ότι είναι παράξενο να ντύνεται έτσι. Πολύ περισσότερο, με απασχολούσε το ότι θα νόμιζαν ότι τον είχα ντύσει έτσι εγώ. Σαν να είχα την πρόθεση να χρησιμοποιήσω τον γιο μου για να αμφισβητήσω τους κοινωνικούς κανόνες. Ή όπως μου είπε η μαμά ενός φίλου μου -θρήσκα Σεφαραδίτισσα Εβραία η ίδια- «Ήθελες άλλη μια κόρη;».
Το παρακάτω περιστατικό συνέβη σε ένα πάρτυ γενεθλίων της κόρης ενός φίλου μου. Πριν φύγω απ’ το σπίτι προσπάθησα να πείσω τον Άσερ να φορέσει «αγορίστικα ρούχα». Ήξερα ότι, εάν εμφανιζόταν με φόρεμα, θα ξεκινούσε μια ατέλειωτη σειρά ερωτήσεων και κριτικής, και απλά ένιωθα ότι δεν είχα όρεξη να το αντιμετωπίσω.
Όμως εκείνο το πρωί, ο Άσερ ήταν πιο επίμονος από ποτέ. Είχε μια πολύ έντονη έκρηξη θυμού, καθώς εγώ προσπαθούσα να του βάλω με το ζόρι ένα παντελόνι. Η μύτη του έσταζε έως το στόμα, καθώς έκλαιγε και διαμαρτυρόταν, και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πάλευα για κάτι στο οποίο ούτε εγώ ο ίδιος πίστευα. Έκανα το παιδί μου να νιώθει άσχημα για κάτι που δεν θα έπρεπε να ντρέπεται. Και σταμάτησα. Τον αγκάλιασα και του ζήτησα συγγνώμη. Μετά, του έβαλα το μωβ φόρεμα της πριγκίπισσας και τα αστραφτερά παπούτσια Tom’s της αδερφής του.
Πήγαμε στο πάρτυ και, όπως το είχα φανταστεί, κάποιοι από τους Ισραηλινούς γέλασαν και έκαναν σχόλια. Ένας μου είπε: «Νομίζεις ότι είναι αστείο; Υπάρχουν παιδιά εδώ. Θέλεις να δουν αυτό το θέαμα;». Ένας άλλος είπε: «Θέλεις να γίνει γκέι;».
Εγώ όμως παρέμεινα ψύχραιμος. Και τους εξήγησα όσο καλύτερα μπορούσα ότι δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του να ντύνονται τα παιδιά με ρούχα του αντίθετου φύλου και του να είναι γκέι. Και, αν ο γιος μου είναι γκέι, δεν είναι επειδή έκανα εγώ κάτι. Είναι, επειδή είναι γκέι. Ίσως να είναι και μία φάση. Ίσως και να μην είναι. Αλλά όπως και να ‘χει, δεν θέλω να νιώσει ποτέ ότι δεν ήταν ικανός να εκφραστεί ελεύθερα, γιατί οι γονείς του δεν τον υποστήριζαν. Κάποιοι κατάλαβαν.
Άλλοι, παγιδευμένοι στην θρησκεία και στην άγνοια, ξίνισαν τα μούτρα τους.
Πολλοί άνθρωποι μας υποστηρίζουν. Θα δουν τα παιδιά μου, τη Σίντνεϊ με τα σκουρόξανθα μαλλιά της και τον Άσερ με τα κοντά σκούρα μαλλιά του, και θα πουν: «Λατρεύω το αγορίστικο κούρεμα της κόρης σου». Όταν τους λέω ότι είναι ο γιος μου, χαμογελάνε και λένε: «Το λατρεύω!». Επίσης, μου ζητούν συγγνώμη που μπέρδεψαν το φύλο του, αλλά τους λέω: «Μην απολογείστε. Φοράει μωβ φόρεμα και αστραφτερά παπούτσια. Πώς θα μπορούσατε να ξέρετε;». Γνωρίζω ότι υπάρχουν γονείς που αναστατώνονται όταν μπερδεύεις το φύλο του παιδιού τους, αλλά εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς.
Ένας γκέι φίλος με είδε με τα παιδιά στο Jazz στο LACMA, Παρασκευή βράδυ, και χωρίς προφανή λόγο μου είπε: «Απλά για να ξέρεις, εγώ δε φορούσα καθόλου φορέματα όταν ήμουν μικρός», το οποίο ουσιαστικά έλεγε: «Μην ανησυχείς. Το παιδί σου δεν είναι γκέι σαν κι εμένα». Αυτός ο «ανοιχτά» γκέι, παντρεμένος άνδρας προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα για ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε. Αν ο γιος μου είναι γκέι, ας είναι. Ίσως είναι. Ίσως δεν είναι. Ίσως να του αρέσει να ντύνεται με ρούχα του αντίθετου φύλου. Ίσως όχι. Τίποτε από όλα αυτά δεν εξαρτάται από μένα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι υποστηρικτικός.
Το πιο λυπηρό από τη συνομιλία ήταν το ότι έμαθα πώς ένιωθε ο φίλος μου με το γεγονός ότι είναι γκέι. Σαν να ήταν μια κατάρα, και όχι το υπέροχο, ατέλειωτο πάρτυ για άντρες που είναι στην πραγματικότητα. Τώρα, όμως, είναι παντρεμένος. Μάλλον τα ξέχασε όλα αυτά.
Τα περισσότερα βράδια πηγαίνω σπίτι πριν τη γυναίκα μου. Έτσι, μπορώ να βγάλω τον σκύλο βόλτα μαζί με τα παιδιά. Συνηθίζουν να φοράνε διάφορα ρούχα. Η κόρη μου φέρεται στον Άσερ όπως στην κούκλα της, καθώς δοκιμάζει πάνω του διάφορα φορέματα, παπούτσια και κορδέλες. Κάποια στιγμή, η Σίντνεϊ μού είπε ότι ήθελε να φορέσω κι εγώ ένα φόρεμα. «Θεούλη μου, θα είναι τόσο αστείο», αναφώνησε.
«Όχι», είπα. Αλλά εκείνη συνέχισε να με ικετεύει. «Ο κόσμος θα γελάει μαζί μου», της είπα. «Αν το κάνουν, θα τους πω να φύγουν», απάντησε. Δεν μπορούσα να διαφωνήσω με αυτό, κι έτσι έσπρωξα τον εαυτό μου μέσα στο πιο φαρδύ φόρεμα της Κάρι. Βγάλαμε το σκύλο βόλτα στο τετράγωνο της γειτονιάς μας. H ευχαρίστηση που πήραν τα παιδιά μου βλέποντας τον μπαμπά τους να βγαίνει από τη «ζώνη ασφαλείας του», να ξεβολεύεται δηλαδή, σκέπασε την ταπείνωση που ένιωσα.
Είδα την Κάρι από την άκρη του δρόμου να παρκάρει μπροστά από το σπίτι με το στόμα ορθάνοιχτο. Γέλασε. Μας έβγαλε φωτογραφία και είπε να προσέχω το φόρεμά της. Και μετά πήγαμε όλοι για πίτσα.